aaaaaaaaaaaa............na ziseis kai alla 1000 xronia Psichedeliaaaaaaa....
Athanata tragoudia.....
ta tragoudia s'aftone ton disko t'akouga panw se kati poly dyskoles stigmes mou. Megalh empneush aftos o diskos gia mena, idika afto to tragoudi.... Sentonia, pou einai ena apo ta pio agapimena mou tragoudia ths Anna's.....
gemis'adeies koutes sto salwwwni... kai mia kainourgia thea ap' to mpalkwni..... mirizei alliwtikos aeras, edw mesaaa ma se kseplirwsa kai mou'meinan kai restaaa ki etsi opws mpainei ap' ta parathira to fws... xairw poly mou leei, o kainourgios mou eaftos....
twra kaiw ti kardia mou kaiw kai ta dakrya mou ekswrkizw 10 xronia sta kainourgia mou sentoniaaaaaaaaaa staxth kanw th kardia mou staxth kai ta oneira mou ekswrkizw 10 xronia sta kainourgia mou___ sentoniaaa
ti allo na sas pw? teleios diskos, teleia tragoudia...Xorevw.... S'agapw M'agapas.... Eleni...Klima Tropiko...... dakrizw paidia.... dakrizw..
Thank you Pshychedelia kai pali gi'afto to meros tou Forum, gemato ekplikseis Thehkes..
anna 4 everrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
__________________
eimai stis skepseis sou.... eimai stis fleves sou...eimai sto aima sou egwwwwwwwwwwwwwwwwwww...
Και μοιάζει η ημέρα σαν να 'χει ενωθεί με τη νύχτα και μοιάζει ο θάνατος σαν να 'ναι η ζωή για μένα και της καρδιάς μου οι χτύποι φαίνονται στην οθόνη σαν μια ευθεία γραμμή συνεχόμενη και μοιάζει ο χρόνος που δίχως να θέλεις σταμάτησες διπλά να 'χει ταράξει στο πρόσωπό μου και με 'χει αλλάξει
Και νιώθω το φόβο στο στήθος μου μέσα πικρό σαν απομεινάρι απο καφέ σε φλιτζάνι και βλέπω το φως στου μυαλού στο δωμάτιο οσο πάει καθε μέρα λίγο λίγο να σβήνει και μες στον καθρέφτη το πρόσωπό μου αλλάζει και γίνεται ένα πρόσωπο άλλο, που δεν το γνωριζω και με τρομάζει
Παραλύω νιώθω τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια μου να χάνεται σαν να πηγαινω πρώτη μέρα στο σχολείο, Αύγουστος και στην καρδιά μου το θερμόμετρο να δείχνει μείον δύο Παραλύω τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζει διπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείο και έχω στην σκέψη πως θα πρέπει κι άλλο χώρια σου να ζήσω παραλύω
Και βλέπω τη ζωή μου σαν ένα τοίχο γιγάντιο να υψώνεται στο τέρμα του δρόμου κι οι φωνές των παιδιών στην αυλή του σχολείου σαν πένθιμο στα αυτιά μου ηχούν εμβατήριο κι ο δρομος που κάποτε με έβγαζε στου σπιτιού σου απ' έξω την πόρτα τώρα πια δεν υπάρχει
Παραλύω νιώθω τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια μου να χάνεται σαν να πηγαινω πρώτη μέρα στο σχολείο, Αύγουστος και στην καρδιά μου το θερμόμετρο να δείχνει μείον δύο Παραλύω τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζει διπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείο και έχω στην σκέψη πως θα πρέπει κι άλλο χώρια σου να ζήσω παραλύω