Βάνδω:  Για πες μου, τώρα που ήρθε η ώρα να τον πάρω,

              Φοίβο μου οδηγάω ευθεία…και τουμπάρω…

              Πίσω μου εσύ και ένα ημισφαίριο,

              Μ’ έχουν πάρει όλοι και φωνάζω «Θε μου τέλειο…»

              Γίναμε δυο τσούλες που πηδάμε ίδιο αγόρι…

              Για ‘κείνη συζητάω…τη Κοκκίνου, το ξεκώλι…

              Τίποτα κρυφό πια δε μένει, πια δεν κρύβεται

              Όταν τα ποδάρια μου διάπλατα ανοίγονται…

              Πνίγομαι… όταν τραγουδάω όλο πνίγομαι…

              Τη Βίσση όταν ακούσω απ’ το κλάμα πνίγομαι…

              Έρχεται ο λυγμός…τα λόγια μου ζαλίζονται

              Τα δικά της μηρυκάζω…τα τραγούδια που θα μείνουνε…

              Είναι φορές που ουρλιάζω και πηδιέμαι…

              Από το θυμό στο Λονδίνο εγώ τραβιέμαι

              Τότε είναι που θέλω…να την πνίξω…

              Και ξανά διάπλατα τα πόδια μου ν’ ανοίξω…

Φοίβος: Την Κοκκίνου ή τη Βανδή

              Ποιά ουρλιάζει πιο πολύ;;;

              Τον Πετρέλη ή το Μαζωνάκη

              Πες μου τελικά…σε ποιόνα να γράψω…

              Σε ποιόνε να γράψωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω

             Γίνε μια τσούλα…γίνε μια Βάνδω…

             Γίνε μια πόρνη…γίνε Κοκκίνου…

             Για να γίνω εγώ λούγκρα…γίνε Πετρέλης…

             Γίνε ΜΑ-ΖΩ-ΜΑ-ΖΩ-ΜΑ-Ζωζώ…

             Γίνε εταιρία…γίνε μια HEAVEN…

             Φέρε κατίνες…Φέρε σκατιάνες…

             Φέρε μου τσούλες…Φέρε πουτάνες…

             Φέρε μου ΜΙΑ-ΜΑ-ΛΕ-Α-ΜΕ-ΠΟ-ΔΑ-ΡΕΣ-ΠΟΥ-ΘΑ-ΜΕΙ-ΝΟΥΝ-Α-ΝΟΙ-

             ΧΤΕΣ-ΝΑΙ

Βάνδω: Ναι… Όλα όσα ζήσαμε… Όλους όσους χύσαμε…

             Μέσα τους θα μείνουμε-ΝΑΙ-ΝΑΙ-ΝΑΙ-ΝΑΙ

             Όσοι μας πηδήξανε… Όλοι θα μας φτύσουνε…

             Σκλάβοι εμείς θα μείνουμε-ΝΑΙ-ΝΑΙ-ΝΑΙ-ΝΑΙ…

             Πες μου τώρα τι πηδάς από μένα???            

             Πες μου τώρα τι πηδάς-τι πηδάς από μένα???          

             Πες μου τώρα τι πηδάς-τι πηδάς από μένα???          

             Πες μου τώρα-τώρα-τώρα τι πηδάς από μένα???          

ΚΑΛΟ???