Ένας χρόνος Nylon λοιπόν… Του αξίζει ένα track by track review για τα πρώτα του γενέθλια… Έχουμε και λέμε λοιπόν…

1)      NYLON. Το τραγούδι που άκουσα πιο πολύ από όλα. Δυνατό, ρυθμικό, με στίχο που μπορεί να ξενίζει αλλά είναι και απίστευτα αληθινός. Τα φωνητικά της Άννας είναι συγκλονιστικά. Ειδικά οι δεύτερες φωνές από πίσω με ανατριχιάζουν. Το κομμάτι τα δίνει όλα απ’ τα βιολιά και κάτω καθώς συγχρόνως ακούς βιολιά, απίστευτα τύμπανα, μπάσο, και πολλές Άννες να σε ξεσηκώνουν. Κι έρχεται η λύτρωση στο τέλος με μια κραυγή απόγνωσης… Συγκλονιστικό για μένα…

2)       ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΙΩΠΕΣ Τι να πω; Θυμάμαι ότι δε μου άρεσε όταν το άκουσα την πρώτη φορά. Με ξένιζε. Δεν ήταν Άννα. Άρχισε να φτιάχνει από κει που λέει «Ώρα με την ώρα…» κι άρχισα να το συμπαθώ. Μέχρι το τέλος μου είχε αφήσει μια μέτρια εντύπωση. Ειδικά με είχε ενοχλήσει η επανάληψη του «Λόγια και σιωπές» στο τέλος… Αλλά γίνεται μια τέτοια τραγουδάρα να μην αρέσει τελικά;;; Το στίχο άργησα να τον καταλάβω. Τα drums είναι στα δυνατά του σημεία ενώ δεν μπορώ ΠΟΤΕ να πω το «Χάνεσαι» όπως το λέει η Άννα!!! Το τραγούδι τελικά σκίζει και θέλω κι άλλα τέτοια…

3)      ΚΑΝΕΝΑΣ. Το λιγότερο αγαπημένο μου τραγούδι… Είναι περίεργο το ότι αν αντέξω και το ακούσω στην αρχή, μετά με φτιάχνει πολύ και το τραγουδάω κιόλας… Αλλά συνήθως το αλλάζω στις πρώτες του νότες… Μου θυμίζει…Ξέρετε…

4)      ΕΡΩΤΑ Η ΠΟΛΕΜΟ. Για μένα το καλύτερο τραγούδι του δίσκου… Από πλευράς ενορχήστρωσης σκίζει κι ακούγεται!!! Είναι συγκλονιστικό το σημείο που τελειώνει ο Nivo και μπαίνει η μουσική που προλογίζει την Άννα… Λες και βγαίνει η απόλυτη θεότητα… Δε μπορώ να σταματήσω να ανατριχιάζω όποτε το ακούω. Κι ύστερα η φωνή… Μια φωνή που τρίζει τα τζάμια… Έρωτα ή πόλεμο… Το cd αξίζει και μόνο γι’ αυτό το κομμάτι…

5)      ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα… Στις αρχές με ενοχλούσε το «κάνε μου έρωτα», ενώ εκεί που λέει «βάλε μου δυο φτερά» το μυαλό πήγαινε αλλού… Όμως, δεν ξέρω πως, ίσως να ερωτεύτηκα, το ένιωσα… Δεν μιλάει για τίποτα πρόστυχο. Είναι ύμνος… Θα μπορούσε να είναι το λαϊκό «Ω! Έρωτα»… Η φωνή της κρύσταλλο, και οι ψηλές της ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ!!!

6)      ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΑΠΙΣΤΕ. Αχχχ… Τι να πει κανείς;;; Τι γυρίσματα είναι αυτά;;; Τι μελωδία, τι μουσικότητα… Που είσαι Σελίν να ακούσεις… Και ακόμα πιο απίστευτο είναι το unplugged version στο dual disc… Ένα κομμάτι που ακούστηκε, όχι όσο έπρεπε, αλλά ακούστηκε. Υπάρχει μέσα στο NYLON και κάποτε πιστεύω θα λατρευτεί όπως του αξίζει…

7)      ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟΣ. Οκ… Εδώ αρχίζουμε τις μετάνοιες… Τι είναι αυτό; Είναι τσιφτετέλι; Είναι αργό dance; Είναι μήπως r’n’b; ΌΧΙ!!! Καρβελικό είναι!!! Το μπάσο ταιριάζει απόλυτα με τα φωνητικά της Άννας, τα λατινικά στην αρχή δίνουν άλλη βαρύτητα στο τραγούδι, το πάθος της Άννας στα λόγια που λέει γρήγορα σε ξεσηκώνει, το τουμπερλέκι σε κάνει να κουνηθείς αργά και βασανιστικά. Ο στίχος δεν υπάρχει… Όχι ότι δεν αξίζει, αλλά μπροστά στον ήχο τι προσφέρουν οι λέξεις; Επίσης να αναφέρω ότι τα drums του Τάκη στα live δίνουν μια άλλη δύναμη στο τραγούδι… 

8)      ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ. Εδώ έχω ενστάσεις… Πριν πάρω το δίσκο ένα χρόνο πριν, είχα μπει στο site εδώ και είχα διαβάσει κριτικές σας… Το 90% το έθαβε. Έτσι λοιπόν με το που πήρα το δίσκο στα χέρια μου έβαλα να ακούσω κατευθείαν το νούμερο 8, Για σένα θα πεθάνω… I was hooked!!! Το λάτρεψα απ’ την πρώτη ακρόαση… Τόσο ροκ είχαμε να ακούσουμε από το «ακόμα μία» ενώ εκείνο δε χορευόταν… Η μουσική απλή και επαναλαμβανόμενη, αλλά δε σε αφήνει να καθίσεις!!! Οι ηλεκτρικές δυνατές, ενώ η Άννα που ακούγεται δυο και τρεις φορές συγχρόνως και σε κάθε ηχείο-ακουστικό η φωνή είναι άλλη σε ανατριχιάζει πραγματικά. Σε άλλα σημεία αρχίζει, σε άλλα σημεία τελειώνει ενώ όπου είναι να πει στην κατάληξη «ο» λέει «ό-ου» και πεθαίνω!!! Προσωπικά γουστάρω τρελά και το στίχο. Απλός καθημερινός και πιασάρικος… ό-ου…

9)      ΜΗ ΜΕ ΛΥΠΗΘΕΙΣ. Εδώ ηρεμούμε… Απίστευτος ο στίχος. Ποίημα πραγματικό… Η μουσική δύσκολη. Θυμίζει πολύ Αντίδοτο era… Πάντως αν ακούσω το τραγούδι για ένα λεπτό δε θα το αλλάξω. Με τραβάει. Αν πάλι δεν έχω όρεξη το αλλάζω. Είναι βαρύ…

10)  ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ. Καλός ο στίχος και εδώ, η μουσική καλή επίσης. Δε θα έλεγα κάτι το απίστευτο, αλλά σίγουρα αξίζει… Δε θα το άλλαζα καθώς ξεκινάει με τη φωνή της Άννας και τέτοια δε χάνουμε!!! Στο ρεφρέν έρχεται η πραγματική πώρωση… Και ύστερα το repeat!!!

11)  ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ. Όπα, εδώ είμαστε… Αυτό είναι η λατρεία μου. Μ’ αρέσει ο στίχος, λατρεύω τη φωνή της Άννας που είναι πεντακάθαρη ενώ οι κιθάρες είναι άψογα τοποθετημένες μέσα στο τραγούδι… Ανατριχιάζω με το να-να-να-να-ναααα της Άννας στο τέλος και τα τύμπανα πραγματικά δίνουν άλλη αίσθηση… Μπράβο Νίκο…

12)  ΒΕΝΕΤΙΑ. Δε το έχω ακούσει πολύ. Επειδή είναι βαρύ. Παρ’ όλα αυτά είναι πραγματικό διαμάντι. Η ερμηνεία της Άννας συγκλονιστική καθώς από ροκ γίνεται ρεμπέτικη… Αλλάζει τα γυρίσματα μέσα στο ίδιο το τραγούδι. Εντύπωση μου είχε κάνει το ότι έχει τόσο λίγους στίχους… Όχι ότι είναι λίγοι, κάθε άλλο, απλά όταν το πρωτοάκουσα έλεγα «καλά που θα τα θυμάται όλα αυτά;;;» αλλά τελικά είναι το τραγούδι που περνάει από πολλές φάσεις και σε μπερδεύει… «Έλα μη μου κλαις» κι ένα τραγούδι που θα μείνει για πάντα δικό μας…

13)  ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ. Άργησα να το αναζητήσω. Το άκουγα αλλά απλά για να ξεκινήσει το επόμενο… Άργησα να πατήσω το νούμερο 13 να παίξει. Νομίζω ότι η ερμηνεία της Άννας στο Βοτανικό το καθιέρωσε στη συνείδησή μου… Τραγούδι που αξίζει πολλά, στίχος, μουσική, ερμηνεία, ενορχήστρωση εξαιρετικά… Ένα τραγούδι που μαζί με το «μη με λυπηθείς» θα μπαίνανε άνετα στο Αντίδοτο. Κι αυτό μας αρέσει πολύ έτσι;;;

14)  ΕΧΩ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ. Να σου δώσω… 4-5 σειρές στίχων και να ένα τραγούδι. Η ενορχήστρωση το στηρίζει απόλυτα, η είσοδος στο κυρίως γκουπ γκουπ είναι πραγματικά ξεσηκωτική, η Άννα απλώς ανυπέρβλητη. Ένα τραγούδι για το οποίο η ηχογράφηση της Άννας δε θα κράτησε ούτε λεπτό κι όμως η Άννα είναι παντού. ΠΑΝΤΟΥ!!! Απίστευτο είναι ότι μου άρεσε πολύ ο Καρβέλας που το κανιβάλιζε στο dual disc και όποτε το ακούω δε μπορώ να μη σιγομουρμουρίζω στο τέλος «Αα-αα-αα» σα σκυλί στην παραλιακή!!! Πειράζει που είμαι και μεγάλη φίρμα, πειράζει???

15)  ΤΕΛΕΙΑ. Τι να πω; Εδώ τα χάνω… Όταν ο έρωτας πέφτει σε κώμα, στην αγάπη βάζεις τελεία… Στίχος που όχι μόνο αγγίζει αλλά ανατριχιάζει κιόλας… Η μουσική σε κάνει να θες να χτυπιέσαι… Το απόλυτο τραγούδι για συναυλία. Δυστυχώς όμως δεν το είδαμε αυτό… Η Άννα το υπηρετεί απόλυτα, αλλά το τραγούδι είναι τραγουδάρα κι από μόνο του… Η γέφυρα στο τέλος είναι συγκλονιστική σε σημείο να λες «όπερα ακούω;» - κάτι ανάλογο με τη γέφυρα στο «Μην ψάχνεις την αγάπη» - και μετά μπαίνει το ρεφρέν δυνατό για να σε τσακίσει… Ο Τάκης κάνει και πάλι το θαύμα του στα drums… Μπράβο Νίκο και πάλι…

16)  LIE (REMIX) . Ok. Εδώ πρόκειται για δώρο κι όχι τραγούδι. Το original LIE έσκιζε. Ήταν πιο πονεμένο, πιο παθιάρικο, πιο ανατριχιαστικό… Αυτό είναι απλά καλό. Ακούγεται χαλαρά σε club κι έχει τις προδιαγραφές για γερό χτύπημα. Μόνο που ο dj θα το μιξάριζε χαλαρά με το Τζίνι του Πάζη και το Yeah του Usher… Ενώ με το original θα είχε πρόβλημα μεγάλο!!!

Αltrig και εμενα μου αρεσει η γνωμη σου και το πως αισθανεσαι για καθε τραγουδι του Nylon αν και δεν συμφωνω με οσα λες για μερικα τραγουδια. Παντως σιγουρα συμφωνω οτι ο Νικος Καρβελας εγραψε τρομερα τραγουδια και η ερμηνεια της Αννας μοναδικη, δειχνει ποσο αγαπαει αυτα τα τραγουδια.

Ναι, στο dual disc. Παίζει ο Νίκος κιθάρα και η Άννα τραγουδάει-μαθαίνει το Έρωτά μου Άπιστε... Απίστευτη στιγμή... Επίσης μου αρέσει το αντίστοιχο video με το Nylon...