Συγνώμη που σ'αγάπησα πολύ Γιάννης Πάριος&Δήμητρα Γαλάνη
Μαύρη ζωή με τσάκισε σε βρήκα για λιμάνι κι όμως η τόση αγάπη μου μόνο κακό σου κάνει
Συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ δεν ξέρω ν' αγαπώ όμως πιό λίγο συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ μα βρήκα το κουράγιο και θα φύγω συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ
Σαν το νερό στην έρημο πάντα θα σε ζητώ ένα φιλί μου χάρησες γι' αυτό σ' ευχαριστώ
Συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ δεν ξέρω ν' αγαπώ όμως πιό λίγο συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ μα βρήκα το κουράγιο και θα φύγω συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ
Πάλι Τράβα σκανδάλη Σ’ ότι προλάβαμε και ζήσαμε Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι Πάλι Τις Κυριακές, που αλητεύαμε Και τις βιτρίνες, που χαζεύαμε Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη
Δεν χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές Των ανθρώπων, που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο ή κι οι δυο μας ή κανείς ως την άκρη της κλωστής ισορροπήσαμε εμείς
Πάλι Ό,τι προλάβαμε και ζήσαμε Και όλα αυτά, που ψιθυρίσαμε Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι Πάλι Καθώς τα ρούχα μας σωριάζονται Στα σώματα μας, που αγκαλιάζονται Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη
Δεν χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές Των ανθρώπων, που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο ή κι οι δυο μας ή κανείς ως την άκρη της κλωστής ισορροπήσαμε εμείς
Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι Αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα Οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι Στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ'τη λήθη Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι Μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα Στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά Κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι έίναι δύσκολο Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου κρύψου απο μένα Δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ πολύ για σένα, πολύ για σένα
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά Κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Είναι αστείο Λευτέρης Πανταζής (συνθέτης Καρβέλας)
Αν είναι ποτέ δυνατό χωρίσαμε δίχως να πούμε αντίο αν είναι ποτέ δυνατό να έχουμε φτάσει σ΄αυτό το σημείο
Είναι αστείο εμείς οι δύο να μη μιλιόμαστε είναι αστείο εμείς οι δύο να σκοτωνόμαστε είναι αστείο εμείς οι δύο να μη μιλιόμαστε είναι αστείο εμείς οι δύο που λατρευόμαστε
Αν είναι ποτέ δυνατό εσύ που πέθαινες από αγάπη για μένα αν είναι ποτέ δυνατό εγώ που έδινα τη ζωή μου για σένα
Είναι αστείο εμείς οι δύο να μη μιλιόμαστε είναι αστείο εμείς οι δύο να σκοτωνόμαστε είναι αστείο εμείς οι δύο να μη μιλιόμαστε είναι αστείο εμείς οι δύο που λατρευόμαστε
Εγώ δεν είμαι εγώ Λευτέρης Πανταζής (συνθέτης Καρβέλας)
Όπου θέλω πάω, στα πόδια μου πατάω, μεθάω, ξενυχτάω, σε χίλιες αγκαλιές γυρναώ. Όπου θέλω πάω, κανέναν δεν ρωτάω, παθιάζομαι, γελάω, τις ώρες μου σκορπάω.
Είναι όμως κάτι που δεν σ’ το ’χω πει: Μόνος σαν γυρνάω σπίτι το πρωί νιώθω να με πνίγει ένα απέραντο κενό. Δεν έχω, δεν έχω, δεν έχω τίποτα, τίποτα, τίποτα, τίποτα να πω, επάψα, έπαψα, έπαψα, έπαψα να ζω, κόπηκα, κόπηκα, κόπηκα, κόπηκα στα δυο, ξαφνικά εγώ δεν είμαι εγώ.
Όπου θέλω πάω, στα πόδια μου πατάω, φίλους συναντάω, τις νύχτες στα μπαράκια τριγυρνάω. Όπου θέλω πάω, κανέναν δεν ρωτάω, τρελαίνομαι, μεθάω, γλεντάω, τραγουδάω.
Είναι όμως κάτι που δεν σ’ το ’χω πει: Μόνος σαν γυρνάω σπίτι το πρωί νιώθω να με πνίγει ένα απέραντο κενό. Δεν έχω, δεν έχω, δεν έχω τίποτα, τίποτα, τίποτα, τίποτα να πω, επάψα, έπαψα, έπαψα, έπαψα να ζω, κόπηκα, κόπηκα, κόπηκα, κόπηκα στα δυο, ξαφνικά εγώ δεν είμαι εγώ.
Το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου Λευτέρης Πανταζής (συνθέτης Καρβέλας)
Μείνε όπως είσαι μην αλλάζεις τίποτα εγώ έτσι σ' αγαπάω μείνε όπως είσαι μην αλλάζεις τίποτα για χάρη στο ζητάω μην ανησυχείς δε σε παρεξηγώ εγώ τα λάθη σου τα πάω μείνε όπως είσαι μην αλλάζεις τίποτα εγώ έτσι σ' αγαπάω
Το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου για μένα είσαι εσύ η μεγαλύτερη αγάπη απ' όλες μωρό μου είσαι εσύ
Έχεις δυο ματάκια αληθινά που την καρδιά μου έχουνε σκλαβώσει κι όταν με κοιτάζουν το Θεό παρακαλώ ποτέ να μην τελειώσει έχεις μια ψυχούλα παιδική που μέσα εκεί ο κόσμος όλος χωράει και μες στη ψεύτικη ζωή μονάχα αυτή μπορεί έτσι ν' αγαπάει
Το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου για μένα είσαι εσύ η μεγαλύτερη αγάπη απ' όλες μωρό μου είσαι εσύ