Ναι, το ότι τον βλέπεις δε βοηθάει καθόλου... Γι' αυτό είσαι ακόμα πεσμένος. Πάντως σκέψου ότι όπως αισθάνεσαι εσύ, μπορεί να αισθάνεται κι αυτός. Εσύ του δείχνεις ότι σου έλειψε?

Πρέπει να κάνεις κάτι που να σε διαφοροποιεί από το τι ήσουν μέχρι σήμερα. Μια μεγάλη αλλαγή θα σε κάνει να σκεφτείς αλλιώς τα πράγματα... Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον αυτό μπορεί να γίνει στην παρούσα φάση... Απλά υπομονή μέχρι το Πανεπιστήμιο...

Αλλά μη νομίζεις... Κι εκεί θα δεις κάθε καρυδιάς καρύδι... Αλλά εκεί θα βρεις τα καλύτερα άτομα... Κι όσο θα σκέφτεσαι την τωρινή σου κατάσταση θα γελάς... Απλά υπομονή... Και πολλή ΑΝΝΑ!!!

Εγω 2-3 χρονια δεν ασχολουμε πλεον...οι περισσοτεροι ειναι μονο οταν σε χρειαζονται, μετα...???

Ασε που δεν τους πειραζεις.... ισα ισα σε πειραζουν τους συγχωρεις συνεχεια και μετα ουτε που σου μιλανε... Μετα οταν εχουν αναγκη ξαναρχονται... Μα να περνας διπλα και οταν σε βλεπουν να βαζουν τα γελια και να γυρνανε το προσωπο??? Μετα ομως ξαναρχονται, ουτε συγνωμη ζητανε και εχουν απαιτησεις κι'ολας. Φαντασου δηλαδη να τους πειραζα τι θα εκαναν... Καλη χαζη ειμαι και εγω βεβαια....

Τελικά τα Βισσάκια μου φαίνεται ότι είναι άτυχα κάποιες φορές...